Η απόφαση εξετάζει το ζήτημα της απόδειξης πρόθεσης σε συνέργεια από Διευθυντή Εταιρείας κατά την υπογραφή επιταγών για λογαριασμό της Εταιρείας, σε περίπτωση μεταχρονολογημένων επιταγών, οι οποίες κατά το χρόνο που εμφανίστηκαν δεν ετιμήθηκαν.
Αποφασίστηκε ότι:
«Η συνδρομή της εφεσίβλητης στην έκδοση κάθε μιας από τις επίδικες επιταγές είναι αξιόποινη μόνο αν αυτή, κατά το χρόνο της υπογραφής είχε πρόθεση να επιφέρει αυτό που η πράξη της επάγεται.»
Στην ως άνω υπόθεση ο χρόνος έκδοσης των επιταγών ήταν άγνωστος, γι’ αυτό και η διευθύντρια της εκεί εταιρείας κρίθηκε ότι δεν είχε αποδειχθεί πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας ότι είχε πρόθεση σε συνέργεια.